ผมเป็นนักเรียนม.ปลาย ในโรงเรียนแห่งหนึ่งวันนี้ผมเดินมาโรงเรียน ตามปกติ แต่สิ่งที่แปลกในวันนี้คือเมื่อ ผมมาถึงห้องเรียนแล้วเริ่มคาโฮมรูมก็ได้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา เด็กคนนั้นชื่อว่า น้ำฝนเป็นคนที่สวยผมสีดำเป็นเงาวาว ดูสวยและแว่นที่เธอสวมนั้นเป็นจุดที่ผมสนใจเธอเป็นอย่างแรก น่าแปลกที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ค่อยคุยกับคนอื่น พอตกตอนเย็นผมนึกได้ว่าผมลืมของอยู่ที่ห้อง พอผมเดินมาเรื่อยๆ ผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันแต่เวลานี้นักเรียนน่าจะกลับหมดแล้ว พอผมเดินไปที่ห้องก็เห็นน้ำฝนนั้งคุยกับคนบางคนพอผมเปิดประตูเข้าไป ผมก็ต้องแปลกใจเพราะในห้มีเพียง น้ำฝนเพียงคนเดียว "นี่นาย" น้ำฝนพูดขึ้นด้วยความโกรธ "นายมาทำอะไร" เธอมองหน้าผม "ก็แค่มาเอาของนะ" ผมตอบด้วยความสงบ "แล้วเธอละนั้งคุยกับใครอยู่" เธอเริ่มหน้าแดง "นี่นายได้ยินด้วยเหรอ" เธอเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ "อืม ได้ยินหมดเลย" ผมตอบกลับไป แล้วเธอคนนั้นก็ถึงกับ หน้าแดงฉ่าด้วยความอาย "เอาน่าฉันไม่บอกใครหรอก" ผมพูดออกไป พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ "จริงนะๆ นายจะไม่บอกจริงนะ" เธอท่าทางดีใจเหมือนเด็กๆ แล้วมือของเธอ ก็โดนแว่นของเธอ ก็หลุดออก ตกลงพื้น "แว่นของฉันอยู่ไหนๆ" เธอพูดพร้อมกับคว้านมือหาที่พื้น " นี้แว่นของเธอ" ผมพูดพร้อมกับยื่นแว่นให้เธอ "ยังไงมันก็เป็นของสำคัญของเธอ อย่าทำตกอีกละ" เธอหน้าแดง แล้วหยิบแวนจากมือผมไป "ขอบใจนะ..." เธอหยุดไป "ขอโทษที ยังไม่ได้แนะนำตัว ฉันชื่อ เวหา ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมแนะนำตัว "ขอบใจนะที่ช่วยชั้นนะ" เธอยิ้ม แล้วกล่าวคำอำลา ผมเดินกลับบ้านแต่ในหัวก็นึกแต่ภาพของน้ำฝน พอถึงเช้าวันรุ่งขึ้น ผมเดินออกจากบ้านไป เพื่อจะไปโรงเรียน แต่ระหว่างทางได้เจอกับ น้ำฝนที่อยู่ฝั่งตรงกันข้าม พอเธอจะมาหาผม อยู่ๆ ก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งฝ่าไฟแดงมา แล้วชนร่างของน้ำฝนกระเด็นออกไป แล้วรถคันนั้นก็ขับหนีไป ผมรีบโทรหารถพยาบาล แล้ววิ่งไปหาน้ำฝนที่นอนจมกองเลือด ผมรีบอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเรียกชื่อเธอเพื่อ จะเรียกสติเธอ แต่ในใจก็รู้อยู่ว่ามันไม่ได้ผล น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาด้วยความรู้สึกเศร้าที่เพื่อนร่วมชั้นต้องมาตายต่อหน้าต่อตา ผมกำมือเธอไว้แน่น แล้วรถพยาบาลก็มาถึง แล้วนำเธอไปส่งโรงพยาบาล
วันต่อมา ผมก็ยังจำเรื่องที่เกิดเมื่อวานได้อย่างแม่นยำ แล้วตอนที่อาจารย์เช็คชื่อนักเรียน พอถึงชื่อของน้ำฝนอยู่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง "มาค่ะ" เธอตอบรับชื่อของน้ำฝนพอผมหันไปหาเจ้าของเสียง ผู้หญิงคนนั้นคือน้ำฝน ผมตกใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก แล้วพอหมดคาบเรียน ผมเดินไปหาน้ำฝนแล้วถามเกียวกับเรื่องเมื่อวาน แต่เธอกลับบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความรู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นถาโถมเข้ามมาหาผม พอตกเย็นผมได้เดินกลับบ้านแล้วน้ำฝนก็เดินมาอยู่ด่านหลังผม "นี่ๆเวหา นายจำเรื่องเมื่อวานได้ด้วยเหรอ" ผมเริ่มตกใจในคำพูดของเธอ "เอ๋นี่เธอไหนบอกว่า" ผมหยุดไปเพราะน้ำฝนเอามือปิดปากผมไว้แล้วจุงมือผมไปด้านหลังโรงเรียนแล้วเธอก็ บอกเกียวกับเรื่องเมื่อวาน เธอบอกว่าร่างกายของเธอไปเหมือนคนปกติบาดแผลของเธอจะสามารถต่อกันติดในเวลาไม่นาน ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อและหลังจากนั้นเธอก็หยิบมีดเล่มหนึ่งมาแทงอกของตัวเอง แล้วแผลของเธอก็หายสนิทในเวลาอันสั้น น้ำฝนได้ เดินเข้ามาหาผมแล้วบอกว่า"เวหา ฉันนะ ไม่ใช้มนุษย์ฉันนะฉันนะ" (ช่วยรอต่อโพสหน้านะครับ)
วันต่อมา ผมก็ยังจำเรื่องที่เกิดเมื่อวานได้อย่างแม่นยำ แล้วตอนที่อาจารย์เช็คชื่อนักเรียน พอถึงชื่อของน้ำฝนอยู่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง "มาค่ะ" เธอตอบรับชื่อของน้ำฝนพอผมหันไปหาเจ้าของเสียง ผู้หญิงคนนั้นคือน้ำฝน ผมตกใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก แล้วพอหมดคาบเรียน ผมเดินไปหาน้ำฝนแล้วถามเกียวกับเรื่องเมื่อวาน แต่เธอกลับบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความรู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นถาโถมเข้ามมาหาผม พอตกเย็นผมได้เดินกลับบ้านแล้วน้ำฝนก็เดินมาอยู่ด่านหลังผม "นี่ๆเวหา นายจำเรื่องเมื่อวานได้ด้วยเหรอ" ผมเริ่มตกใจในคำพูดของเธอ "เอ๋นี่เธอไหนบอกว่า" ผมหยุดไปเพราะน้ำฝนเอามือปิดปากผมไว้แล้วจุงมือผมไปด้านหลังโรงเรียนแล้วเธอก็ บอกเกียวกับเรื่องเมื่อวาน เธอบอกว่าร่างกายของเธอไปเหมือนคนปกติบาดแผลของเธอจะสามารถต่อกันติดในเวลาไม่นาน ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อและหลังจากนั้นเธอก็หยิบมีดเล่มหนึ่งมาแทงอกของตัวเอง แล้วแผลของเธอก็หายสนิทในเวลาอันสั้น น้ำฝนได้ เดินเข้ามาหาผมแล้วบอกว่า"เวหา ฉันนะ ไม่ใช้มนุษย์ฉันนะฉันนะ" (ช่วยรอต่อโพสหน้านะครับ)
